|
ﻧﺎدر
ﻧﺎدرﭘﻮر
ﺗﺮدﯾﺪی
در ﻃﻮﻓﺎن
ﺷﻼق
ﺳﺮخ ﺻﺎﻋﻘﻪ
ﺑﺮ ﭘﺸﺖ آﺳﻤﺎن
ﭘﯿﭽﯿﺪ
ﭼﻮن ﻋﻼﻣﺖ واروﻧﻪی
ﺳﻮال
ﻓﺮﯾﺎد
آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﻮاﻟﺶ
ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ
ﺷﻼق
، ﺧﻮن روﺷﻦ
ﺑﺎران را
از آﺳﻤﺎن
زﺧﻤﯽ ﺑﺮ ﻣﻐز ﻣﻦ
ﭼﮑﺎﻧﺪ
ﮔﻮﯾﯽ
ﮐﻪ ﻣﻮج ﻣﻮرﭼﻪهای
درﺷﺖ و ﺳﺮد
از ﻣﻮی
ﻣﻦ روان ﺷﺪ و ﺑﺮ
روی ﺳﯿﻨﻪ
ﺧﻔﺖ
ﺳﯿﻤﺎی
آب ، آﺑﻠﻪﮔﻮن
ﮔﺸﺖ از ﺣﺒﺎب
ﮔﻠﻤﯿﺦ
ﻗﺎرچهای ﺳﯿﺎه
از زﻣﯿﻦ
ﺷﮑﻔﺖ
ﺑﻮی
ﺧﻔﯿﻒ ﻻﺷﻪی ﻣﺎه
آﻣﺪ
ﺑﺎد
ﺷﺪﯾﺪ ﺳﺎﺣﻞ
ﻣﺮداب
اﯾﻦ
ﺑﺎد ، ﺑﻮی ﺗﺠزﯾﻪی
ﻣﺎه را ﺷﻨﻔﺖ
ﺧﻮاﺑﯽ
ﺷﮕﻔﺖ در ﺗﻦ
ﻣﻦ راه ﺑﺮ
ﮔﺸﻮد
ﺧﻮاﺑﯽ
ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮن
ﺧﻮاﺑﯽ
ﮐﻪ هر ﯾﻘﯿﻦ
ﻣﺮا در ﮔﻤﺎن نهفت
از ﺧﻮد
ﺑﺮون دوﯾﺪم
، ﭼﻮن ﺷﺎﺧﻪ از
درﺧﺖ
در ﺧﻮد
ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺘﻢ ، ﭼﻮن
ﺑﺮﮐﻪ در ﺳﮑﻮن
دل ، ﺑﺎ
ﭼﻨﯿﻦ دوﮔﺎﻧﮕﯽ
آﺷﮑﺎر ، ﺟﻔﺖ
در ﮔﻮش
ﻣﻦ: ﻧﺴﯿﻢ همان
ﻧﺎﻟﻪی ﻣﮕﺲ
در ﭼﺸﻢ
ﻣﻦ : هلال ، همان
ﻧﻌﻞ واژﮔﻮن
زﯾﻦ
ﻧﻌﻞ : ﺑﺨﺖ و ﻧﺎم
ﻓﺮوﻣﺎﯾﮕﺎن
، ﺑﻠﻨﺪ
وز آن ﻣﮕﺲ
: ﺗﻮﻟﺪ آﻟﻮدﮔﯽ
، ﻓزون
راهی
ﻣﯿﺎن ﺟﻨﮕﻞ و ﻣﺮداب
ﯾﺎﻓﺘﻢ
از ﺧﻮد
ﺳﻮال ﮐﺮدم و ﻣﺎﻧﺪم
ﺑﺠﺎی ﺧﻮﯾﺶ
اﯾﺎ
ﮐﺪام ﯾﮏ؟
ﻣﺮداب
ﭘﺸﺖ ﺳﺒز را
در ﭘﯿﺶ رو نهم
ﯾﺎ
ﺟﻨﮕﻞ ﺟﻮان
را از ﭘﯿﺶ دﯾﺪﮔﺎن
ﺑﺮﮔﯿﺮم
و ﻗﺮار دهم در
ﻗﻔﺎی ﺧﻮﯾﺶ ؟
ﺟﻨﮕﻞ
: ﭘﺮ از ﻗﯿﺎم
درﺧﺘﺎن ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ
در ﺧﺸﻢ
هر ﮐﺪام : ﮐﻨﺎﯾﺎﺗﯽ
از ﮐﻼم
اﯾﻦ
ﯾﮏ : ﺳﺨﻨﻮری همه
ﺑﯿﻤﺎﯾﻪ در ﺳﺨﻦ
وان ﯾﮏ
: ﭘﯿﻤﺒﺮی همه ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ
از ﭘﯿﺎم
ﻣﺮداب
: ذهن ﺧﻔﺘﻪی آﻓﺎق
آﯾﯿﻨﻪ
دار ﻏﺎﻓﻞ ﺧﻮرﺷﯿﺪ
ﺻﺒﺤﮕﺎه
ﻣﺮداب
: ﺟﺎی ﻣﺮدن ﻣﺎهی
ﻃﻮﻣﺎر
ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺷﺐ و
درﮔﺬﺷﺖ ﻣﺎه
ﺣﯿﺮان
، ﻣﯿﺎن ﺟﻨﮕﻞ و
ﻣﺮداب
ﻣﺎﻧﺪم
ﺑﻪ ﺟﺎی و ﺗﮑﯿﻪ
زدم ﺑﺮ دو ﭘﺎی
ﺧﻮﯾﺶ
اﯾﺎ
ﮐﺪام ﯾﮏ ؟
ﻣﺮداب
ﭘﺸﺖ ﺳﺮ را در ﭘﯿﺶ
رو نهم
ﯾﺎ
ﺟﻨﮕﻞ ﺟﻮان
را از ﭘﯿﺶ دﯾﺪﮔﺎن
ﺑﺮﮔﯿﺮم
و ﻗﺮار دهم در
ﻗﻔﺎی ﺧﻮﯾﺶ ؟
ﺷﻼق
ﺳﺮخ ﺻﺎﻋﻘﻪ
ﺑﺮ ﭘﺸﺖ آﺳﻤﺎن
ﭘﯿﭽﯿﺪ
ﭼﻮن ﻋﻼﻣﺖ واروﻧﻪ
ی ﺳﻮال
وز ﭘﺮﺳﺶ
نهاﻧﻢ ، ﻃﺮﺣﯽ
ﻋﯿﺎن ﮐﺸﯿﺪ
ﮔﻢ
ﺷﺪ ﻓﻐﺎن ﻓﺎﺧﺘﻪای
در ﺧﺮوش رﻋﺪ
ﺧﻮن
ﮔﻠﻮی زﺧﻤﯽ او
ﺑﺮ زﻣﯿﻦ
ﭼﮑﯿﺪ
ﮔﻔﺘﻢ
ﺑﻪ ﺧﻮد ﮐﻪ : آه !
در آﺷﻮب ﺧﺸﻢ و
ﺧﻮن
از ﻧﺎی
ﻣﺮغ ﺣﻖ ، ﭼﻪ
ﻧﻮاﯾﯽ ﺗﻮان ﺷﻨﯿﺪ
؟
www.gagesh.com
|