نشریۀ اینترنتی نهضت مقاومت ملی ایران

N A M I R

صفحه نخست ◄

۶ ژانویه ۲۰۱۳

روزشمار دولت بختیار

جمعه بیستم بهمن ماه ۱۳۵۷

سعید بشیرتاش

روزشمار یك انقلاب، كارى است كه چهار سال پیش [۲۰۰۹] به صورت مشترك با ابراهیم نبوى انجام دادم. روال كار این بود كه دوره هایى از این مجموعه را ابراهیم نبوى انجام مى داد و دوره هایى را نیز من. یكى از دوره هایى را كه من نوشتم، از ١۶ دى تا ٢٢ بهمن و مقارن با دوران نخست وزیرى شاپور بختیار است. در اینجا مى توانید این روزشمار را بخوانید.

بازرگان: جمهوری اسلامی همان جمهوری دموکراتیک است

به گزارش روزنامه اطلاعات، مهندس مهدی بازرگان نخست وزیر دولت انقلابی دیروز در میان حدود یک میلیون نفر مردم تهران که از اولین ساعات صبح در محل دانشگاه تهران اجتماع کرده بودند پیرامون مشکلات جاری مملکت سخن گفت. طی این سخنرانی که در مسجد دانشگاه تهران ایراد شد و یکساعت و نیم بطول انجامید، بازرگان برنامه دولت انقلابی را در شش ماده اعلام داشت. در این سخنرانی که از ساعت یازده صبح آغاز شد نخست وزیر دولت انقلابی مشکلات جاری مملکت را رابطه با ارتش، دولت بختیار بیان داشت و از ملت خواست که در اجرای مقاصد دولت انقلابی و ترمیم اوضاع اقتصادی مملکت با تمام توان خود دولت موقت را یاری دهند. وی گفت نباید انتظار داشت که همه چیز به فوریت انجام گردد بلکه باید با تحمل بیشتر مراحل انقلاب را طی کرد.

مردمی که در دانشگاه تهران اجتماع کرده بودند با قطع کردن سخنان بازرگان و بالا بردن دستها، و گفتن سه مرتبه الله اکبر بارها او را تایید کردند.

بازرگان گفت: همانظور که می دانید و مقام رهبری انقلاب در انتخاب رئیس دولت اعلام کرد، خطوط اصلی و وظایف دولت موقت بقرار ذیل است؛ یک، احراز و انتقال قدرت، دو، ارائه و اثبات قانونیت (رفراندوم)، سه، احیاء و اداره و اصلاح مملکت، چهار، انتخابات مجلس موسسان و ارجاع به آراء عمومی برای برای تکوین و تصویب قانون اساسی جدید، پنج، انتخابات مجلس شورای ملی، شش، استعفاء و تحویل کار به رئیس جمهوری و به دولت رسمی بعدی.

وی گفت همانطور که از اسمش بر می آید این دولت، موقت است. کارش سر و سامان دادن و احیاء و سرپا بردن اوضاع برای تحویل دادن به حالت قطعی و دائمی است، با حداقل صدمات، خسارات و تلفات. اولا، هیئت دولت به دنبال مطالعه و مشاوره و مراجعاتی که در جریان است معرفی خواهد شد، امروز انتظارش را نداشته باشید. دولتی که در جریان است پس از تصویب شورای انقلاب و تایید «امام» معرفی خواهد شد. ثانیا، چگونگی مراحل و موانع که طی مراحل اولیه الان در پیش داریم همه را کنجکاو و نگران کرده، ارتش و دستگاه دولت مدعی قانونی بودن است.

راجع به ارتش؛ ما ارتش را از ملت می دانیم و برای ملت و همراه ملت می خواهیم. بسیاری از سربازان و افسران در سطوح مختلف همین کار را کردند، آقایان امرای ارتش هم ایرادی و مخالفتی ندارند و همین را اصرار و اظهار می کنند و اضافه می نمایند ما سوگند وفاداری به قانون اساسی خورده ایم، مسلمانیم باید به سوگند قرآن عمل کنیم. توضیح می دهند که ارتش حافظ تمامیت و استقلال ملت و مملکت است. می خواهند که به هیچ وجه وارد سیاست و درگیر با جنبش انقلاب، یعنی مانع جنبش انقلاب و مبارزات ملت نشوند. ما هم غیر از این نمی گوییم. اضافه می کنیم، تصریح می کنیم که ارتش در دل ملت جا دارد، ولی ارتش نباید آلت دست و زیر فرمان استبداد و استیلای خارجی باشد و اجراء کننده منافع شخصی و استعماری کسی غیر از خود ملت باشند.

دستگاه دولت دولت آقای بختیار با این قصد و داعیه روی کار آمد آزادی پس گرفته شده مطبوعات را مجددا برگرداند. حکومت های نظامی تهران رو شهرستانها را منحل سازد، تعطیل کند آزادی اجتماعات بدهد باقیمانده زندانیان سیاسی را تصفیه کند، البته تصفیه نه به معنای استالینی. آن تصفیه به معنای انسانی اش. شاه را هم روانه خارج کند و وعده های دیگر. قسمت هایی از این برنامه اجرا شد که بنده برای رعایت انصاف باید بگویم دولت های قبلی نکردند یا نتوانستند یا نخواستند بکنند. ایشان شکایت و گله دارند که چرا از این اعمال من تقدیر نمی کنید. بحث در اینها نیست اینها بجای خود محفوظ.

آنچه آخر سر عرض خواهم کرد، آنچه مورد اشکال و ایراد و اختلاف است قانونی بودن دولت ایشان و نشستن بر جای همان غاصبین و دشمنان ملت و انقلاب نکردن. می گوییم این چه دولت قانونی است اگر ایشان هم مثل رهبری انقلاب گفته بود که فعلا تا تدوین و تصویب قانون اساسی جدید ما قانون اساسی قدیم را منهای آنچه که سلطنت و دنباله ها و آثار سلطنت باشد قبول داریم، اختلافی در بین نبود. ولی اتفاقا ایشان تکیه روی همین قانون می کند خودش را دولت قانونی می داند، بدلیل اینکه اولا شاه ایشان را به این مقام برگزیده است و ثانیا مجلسین رای اعتماد له ایشان داده اند.

تعجب از این است که آقای دکتر بختیار که تا همین اواخر اعتراف و اعتراض به پایمال شدن تمام قانون اساسی از ناحیه شاه داشت و موسسات مملکت از جمله حزب رستاخیز و مجلس سنا و مجلس شورای ملی را تحمیلی و فرمایشی ساواکی می دانست، حالا دو دستی به اینها می چسبد. اختلاف اینجاست. اشکال اینجاست. مگر قانون اساسی زائیده انقلاب مشروطیت و معرف اراده ملت و برای ملت نیست؟ ملت آمده و به شاه گفته است که آقا آنچه ادعا می کنی که سلطنت موهبتی است الهی که از ناحیه ملت به شاه واگذار می شود خوب ما این موهبت و این واگذاری را پس گرفتیم، اگر ما دهنده اش هستیم دیگر دهنده اش نیستیم.

چی می خواهی از جان ما؟ حالا ایشان تکیه می کند به آن مقامی که داشت و از او پس گرفته شده. آخر این چطور دکتر در حقوق است و آزادی خواه؟ هزار بار مردم این مملکت این قانون اساسی را با آن زوائدش نفی کردند، لعنت کردند، طرد کردند، پاره پاره کردند، حالا ایشون می خواهند این را زنده کند. یک وقتی بود که ما و شما به پیروی از رهبر بزرگ و عزیزمان مرحوم دکتر مصدق می گفتیم در نظام مشروطیت سلطنتی شاه سلطنت می کند، نه حکومت. بیش از آن هم چیزی نمی خواستیم، اما آن طرف قبول نداشت. رهبرمان آن مرد بزرگ و آن افتخار تاریخ ایران را محکوم کرد و به زندان انداخت و شما و بنده و همکاران و دوستانمان را هم به زندان انداخت و با حکومت مطلقه اش این بلاها را که خود ناله کننده بودید بر سر ما آورد. بعدها با استیصال و با ناچاری که روبرو شد گفت پیام انقلاب شما ملت رو شنیدم و تعهد می کنم که قانون اساسی را رعایت خواهم کرد. اما باز عمل نکرد و معلوم بود که عمل نخواهد کرد.

بازرگان در جای دیگر گفت انتظار اینست که با دولت منتخب رهبر خودشان و با کلیه دولت های اسلامی و ملی برخلاف گذشته ده برابر فعالیت و ادای وظیفه کنند و اطاعت نشان دهند. همین که دولت موقت سرجای خود مستقر شد و فرمان داد، بی چون و چرا همگی به سرکار خود برگردند و کاسه گرمتر از آش نشوند و چرخ ها و کارها را بجریان بیندازند. خیلی علاقمند و شایق بودم که کارمندان دولت و بخش خصوصی و هموطنان عزیز بازاری و کاسب و غیره بازار و خیابان به میل و رغبت و انتخاب خودشان روزی را هرچه نزدیک تر بیایند انتخاب و اعلام کنند و بطور سمبل در آنروز همه به سرکار خود بروند و به دولت و دنیا نشان دهند که اگر تا بحال کم کاری و بیکاری و بازار بندی و غیره بوده است بخاطر ظلم و ستم و ناحقی و بی قانونی شما بوده است.

حکومت اسلامی حکومت برادری است. بنابراین همه موظف دولتند در عین اینکه همه تابعه و کارمند دولتند همه باید کار کنند. حکم امر به معروف و نهی از منکر که از ستون ها و شئون اسلام است دو وجه دارد و دو پایه دارد. نهی از منکر پایه منفی و احتراز و مبارزه با خطا و نابکاری است که باید همه انجام دهند اگر دولت ها دموکراسی و مکتب های آزادی خواهی خارجی به این حد از رشد رسیده یا ادعای رسیدن می نمایند که می گویند باید آزادی بیان و انتقاد داشته اسلام به آنها نه تنها آزادی بلکه وظیفه انتقاد و بیان را داده است فرمایشی از پیغمبر است که آن قوم و ملتی که در آنجا حق ضعیف از قوی بدون لکنت و ترس و وهمه گرفته نشود آن قوم و ملت هیچوقت مقدس و پاک و درست نخواهد شد.

بازرگان درباره جمهوری اسلامی گفت این جمهوری در واقع همان جمهوری دموکراتیک است دموکراتیک یعنی اسلام. اسلام آئینی است که وقتی از خلق می گوید منظورش همه انسانها ست، بدون توجه به نوع و کارشان. بنابراین جمهوری اسلامی یک نظام آزاده و مبتنی بر دموکراسی است.

وی در آغاز سخنان خود به این نکته اشاره کرد که به آرزوی دیرینه ام رسیدم که چهل سال تلاش می کردم که بین دو برادر قدیمی دین و دانش پیوند بدهم یا این پیوند را ببینم. این انجام گردید. بازرگان نیز گفت من انتظار معجزه ندارم، بلکه با همکاری مردم که امیدوارم تلاش خود را ده برابر گذشته کنند بتوانیم به موفقیت کامل برسیم. وی در سخنان خود همچنین از مهمان نوازی دولت فرانسه از رهبر ایران و نیز از مطبوعات فرانسه تشکر کرد و گفت پس از این ملت فرانسه و آن دهکده کوچک نوفل لوشاتو در تاریخ ایران ثبت ابدی خواهد یافت.

بختیار: آیت الله خمینی مرتجع و کهنه پرست است

به نوشته روزنامه اطلاعات، شاپور بختیار نخست وزیر ایران در مصاحبه با روزنامه لوموند، ارتجاع و کهنه پرستی آیت الله خمینی را که می کوشد یک جمهوری اسلامی در کشور برقرار کند رد کرد و گفت که اجازه نمی دهد یک دیکتاتوری سرشار از نیرو جایگزین یک دیکتاتوری فرسوده شود. بنا به گزارش این روزنامه در تاریخ بیست و یکم بهمن، دکتر بختیار گفت دستور داده است که در پایان ماه جاری به اعتصابیون حقوق پرداخت نشود. بختیار گفت برخی از اعتصاب ها باید شکسته شوند و افزود تنها راهی که اکثریت ملت می توانند عقیده خود را بیان نمایند اعاده نظم و سپس انجام انتخابات آزاد است.

در پاسخ به این سوال که اگر وزیران بازرگان بکوشند وارد وزارتخانه ها شوند وی چه عکس العملی از خود نشان خواهد داد، بختیار گفت دستور بازداشت آنها را صادر خواهم کرد. بختیار همچنین ارتجاع و کهنه پرستی رهبر شیعیان ایران را که می کوشد یک جمهوری اسلامی در کشور برقرار کند رد کرد و ابراز عقیده کرد که زمان، در درگیری با آیت الله خمینی ، به سود وی است. بختیار آیت الله خمینی را متهم کرد که بیش از شاه به ایران صدمه زده است و افزود ما اگر نمی خواهیم در کشور قحطی شود باید واکنش نشان دهیم و در صورت لزوم برخی از اعتصاب ها را با توسل به زور خواهیم شکست. وی یادآور شد که بسیاری از اعتصاب ها را کمونیست ها و ماموران سابق ساواک به راه انداخته اند.

بختیار گفت ما یک دیکتاتوری سرشار از نیرو را جایگزین یک دیکتاتوری فرسوده نخواهیم کرد. نخست وزیر گفت ما ساواک را منحل نکردیم که دو ساواک، ساواک ملاها و کمونیست ها را داشته باشیم. بختیار افزود خمینی حق تعیین نخست وزیر را ندارد. او گفت نه ارتش و نه طبقه روشنفکر جرات اظهار نظر ندارد. بختیار گفت قدرت من گذشته میهن پرستی و اعتقاد به دموکراسی من است. من آزاد و مستقلم اما بازرگان چنین نیست. او زندانی خمینی است. بختیار همچنین در مصاحبه با رادیو فرانسه اظهار داشت من با دموکراسی موافقم، اما با ترور هرگز. ما ٢۵ سال ترور داشته ایم و این دیگر برای ما کافیست. اشاره بختیار به آیت الله خمینی و حکومت موقتش بود. بختیار بار دیگر تاکید کرد که هرگز وی شرایط مورد درخواست آیت الله خمینی را نخواهد پذیرفت.

حمله مخالفین به تظاهرات طرفداران قانون اساسی

به گزارش روزنامه اطلاعات، امروز، بیستم بهمن، اجتماعی با شرکت «طرفداران قانون اساسی» در استادیوم امجدیه تشکیل شد. این اجتماع به دعوت «جبهه وحدت ملی» از ساعت ٩ و نیم صبح روز جمعه به منظور تایید دولت شاپور بختیار و طرفداری از قانون اساسی تشکیل یافت. شرکت کنندگان که تعداد آنها بیش از سی هزار نفر تخمین زده شد در زمین چمن استادیوم و سکوهای امجدیه اجتماع کردند و شعارهایی در تایید بختیار و طرفداری از قانون اساسی دادند.

در ساعت ده صبح نیز قطعنامه این اجتماع قرائت شد. در قطعنامه از دولت اجرای کامل و دقیق قانون اساسی و از بختیار حافظ سنگر خود به عنوان پاسدار قانون اساسی خواسته شد. همچنین در قطعنامه از همه جناح های سیاسی درخواست شد که در میتینگ بعدی که تاریخ آن ذکر شده شرکت نمایند و حمایت خود را از اجرای کامل قانون اساسی اعلام دارند. شرکت کنندگان در اجتماع امجدیه از ساعت ٨ و نیم صبح در دسته های پانصد تا هزار نفری از خیابان های اطراف امجدیه طی راهپیمایی به داخل استادیوم رفتند. در ساعت یازده صبح پس از قرائت قطعنامه حاضران در امجدیه در گروه های چند صد نفری به خیابان روزولت رفتند.

در کنار این اجتماع که از سوی طرفداران قانون اساسی تشکیل شد، از ساعت نه صبح چندین هزار نفر از مخالفان این اجتماع در اطراف امجدیه اجتماع کردند و هنگامی که شرکت کنندگان در اجتماع امجدیه به خیابان روزولت و خیابان های شمالی و جنوبی امجدیه و بهار رسیدند میان دو دسته درگیری ایجاد شد و کار به خشونت کشید و در زد و خورد عده ای مجروح شدند.

در این موقع ماموران فرمانداری نظامی دخالت کردند و با پرتاب گاز اشک آور جمعیت را متفرق کردند و طرفداران قانون اساسی بخصوص دختران و زنان شرکت کنند را از معرکه خارج نمودند. در این درگیری و زد و خوردها به تعدادی از اتومبیل های پارک شده در خیابان های اطراف امجدیه و پارکینگ مقابل سینما خسارت وارد شد. روز گذشته همزمان با برگزاری اجتماع امجدیه در حدود پنجاه موتورسوار در خیابان روزولت، سعدی و شاه آباد علیه بختیار تظاهرات کردند و سپس از طریق خیابان های فردوسی و خیام به طرف جنوب شهر رفتند.

درگیری همافران با گارد در پادگان دوشان تپه

در ساعت هشت ونیم امشب بار دیگر و به دستور شاپور بختیار فیلم بازگشت آیت الله خمینی به کشور از تلویزیون پخش شد. بختیار می خواست که با پخش این فیلم بار دیگر مردم کشور، «هیچی» معروف آیت الله در پاسخ به سوالی در مورد احساسش از برگشت به کشور را بشنوند. هنرجویان نیروی هوایی پادگان دوشان تپه نیز در ساعت هشت و نیم امشب به تماشای این فیلم در خوابگاه خود پرداختند. آنها با دیدن تصویر آیت الله خمینی هر بار صلوات فرستاده و ابراز احساسات می کردند. عده ای از افراد گارد جاویدان مامور در نیروی هوایی از صلوات های بلند هنرجویان عصبی شده و به سالنی که هنر جویان در آن فیم ورود آیت الله را نگاه می کردند رفته و به هنرجویان اعتراض کردند.

این اعتراض، موجب درگیری میان افراد گارد با هنرجویان شد. با آغاز درگیری، همافران نیز به حمایت از هنرجویان برخاستند. فریادهای الله اکبر هنرجویان که از مردم درخواست کمک می کردند در بیرون پادگان دوشان تپه شنیده می شود. در پی این فریادها بسیاری از مردم از ساعت ده و نیم شب در پیرامون پادگان تجمع کردند. عده زیادی از هنرجویان و همافران نیز از پادگان فرار کرده و به خانه و ستاد آیت الله خمینی در مدرسه رفاه پناهنده شدند. در این بین صدای تیراندازی نیزدر بیرون پایگاه شنیده شد. در سطح شهر شایع شد که صدها تن از همافران توسط نیروهای گارد در پادگان دوشان تپه اعدام شده اند. هر آن بر تعداد جمعیت پیرامون پادگان افزوده می شد. در این هنگام کلیه خیابان ها ی اطراف پادگان توسط ماموران فرمانداری نظامی و گارد محاصره شد. پیامدهای این ماجرا در دو روز بعدی به اعلام بی طرفی ارتش و سقوط رژیم پادشاهی منجر شد.

نقش زن در انقلاب ایران، از هما ناطق

روزنامه اطلاعات قسمتی از سخنرانی هما ناطق مورخ برجسته کشور در دانشگاه تهران را زیر عنوان «نقش زن در انقلاب ایران» منتشر کرد. هما ناطق در این سخنرانی ابتدا از سیاست های گذشته نیروهای چپ و ملی انتقاد کرده و برای مثال به تشکیل جمعیت حقوق بشر اشاره کرده که حقوق بشر فرنگی در آن هست اما بخاطر بدست آوردن دل عناصرمرتجع عده ای را نادیده می گیرد.

وی سپس انقلاب را نتیجه نیروهای نویی دانست که مفهوم خلق را دوباره زنده کردند و در این رابطه به مجاهدین خلق و فداییان خلق اشاره کرد. وی سپس از زنان مجاهد و فدایی نام برد. وی علت این مسئله را برده شدن زن در جامعه آن زمان دانست و نوشت که هیئت حاکمه رژیم با حمایت از زنان در تلاش برای زیر نظر گرفتن خانواده ها بوده است. وی افزود که زنان در دوران پهلوی آلت دست شده بودند تا فقط خرید کنند. البته زن روستایی در نظام غاصب فقط به درد فیلمهای وزارت فرهنگ و هنر می خورد، چرا که نمی توانست مانند زنان شهری هر روز یخچال عوض کند و کولر بخرد. وی ابراز تاسف می کند که چرا زنان با خریدهای خود به رشد سرمایه داری کمک می کنند.

وی آنگاه نوشت که زنان در نظامهای فاشیستی و استبدادی از پیشگامان ارتجاعند. دولت های استبدادی در زنان یک شکل که همه یک شکل دامنهایشان بالا می رفت یک احساسات عجیب و غریب مادری پرورش دادند که حقیقت نداشت. وی سپس با مقایسه شاه، فرح و آموزگار با موسلینی، سخنانی از آنان را در تایید حرف خود می آورد نظیر: «سازمان زنان دست راست دولت است»، «همراه با مشارکت زنان است که به تمدن بزرگ خواهیم رسید» وی در پایان تاسیس سازمان زنان را وسیله ای برای حکومت جهت پیش کشیدن اختلاف میان زنان و مردان پیشرو دانسته و می گوید که آزادی زنان جدا از آزادی مردان نیست و مبارزه ما مبارزه ای است طبقاتی همراه با رفقای مردان.

متن کامل سخنان هما ناطق در روزنامه اطلاعات بشرح زیر است.

هما ناطق مورخ و مدرس دانشگاه، در دومین روز هفته شهدا در سالن آمفی تئاتر دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران تحت عنوان (نقش زن در انقلاب ایران) سخنرانی کرد. وی گفت: » من هم مثل شما معتقد هستم که هدف انقلاب رهایی بخش ما تحصیل آزادیهای اقتصادی سیاسی و فردی است و فکر می کنم که آزادی گرامی ترین ارمغان و گرامی ترین آرمانی است که می تواند اقشار و طبقات مختلف مردم را با هم همصدا و همگام نماید. آزادی به انحصار هیچ فرد و گروهی در نمی آید آزادی زن و مرد، گبر و مسلمان ندارد. ارمغانی نیست که به یک عده آنرا اعطا کنند و عده ای دیگر را در نظر نگیرند. بخشش آزادی به رخ کشیدن ندارد، به رخ کشیدن نوعی سلطه طلبی است. رفتار ضد انقلابی است. سلطه طلبانند که جواب هر پرسش را از قبل آماده دارند که چه بگو، چگونه فکر کن.

رهبران واقعی انقلاب در میان مردمند. همراه مردمند. همگام مردمند. این هیئت های حاکم و فرهنگ حاکم است که برای مردم و بجای مردم و درباره مردم فکر می کند. برای اینکه بهتر بتوانند بر اوضاع مسلط باشند. قبل از اینکه نقش زنان را در انقلاب مطرح کنیم، باید اول بپرسیم که در این انقلاب ما که هنوز به ثمر نرسیده و پایان نیافته گروهها کمتر نقش داشتند. انتقاد را از خود شروع کنیم: در گذشته احزاب ما اشتباه کردند، به غلط رفتار کردند، در اثر نوساناتی که بوجود آوردند در اثر موضع های نادرستی که گرفتند بخصوص در مورد نهضت دکتر مصدق و مبارزه علیه امپریالیسم انگلیس باعث شدند که نهضت چپ مدتها به یاس گرفتار شود و استبداد از این یاس بسود خود استفاده می کند.

جبهه ملی هم در این سالها رو به قدرت ایستاد و پشت به مردم کرد. یکروز از قانون اساسی دفاع کرد و یک روز از قانون الهی. بطوری که هیچ وقت نفهمیدیم برنامه این حزب چه بوده است و برای کدام طبقه فعالیت می کرده است. روشنفکران ما هم که من هم جزء آنها هستم، در این دوره وقتی چاک دهن را باز کردند، حرفهای تاریخی را پیش کشیدند و اختراعات تاریخی را مطرح کردند و از تمام تحولات دنیا در این چند سال اخیر غافل بودند. و منتظر بودند که مثلا آقای کارتر در فلان سخنرانی خود درباره حقوق بشر اشاراتی به ایران بکند و وقتی هم کرد هول شدند و جمعیتی به نام جمعیت حقوق بشر درست کردند که حقوق بشر فرنگی در آن هست اما بخاطر بدست آوردن دل عناصر مرتجع عده یی را نادیده می گیرد.

دوستان! واقعیت این است که انقلاب ما را در این دهه مردان و زنانی پایه گذاری کردند که مفهوم خلق را بار دیگر در فرهنگ ما زنده کرده اند، وقتی که اعتصاب کارگران شروع شد ما روشنفکران غافلگیر شدیم و مردان زحمتکش خود را بیدارتر و هشیارتر از گذشته دیدیم. حتی مدتها مردد بودیم آیا این اعلامیه های شرکت نفت را کارگران خودشان می نویسند یا کسانی دیگر… اما یادمان رفته بود که اختناق و سانسور نگذاشته بود که خبر اعتصابات چند سال پیش کارگران بگوش ما برسد. این دفعه اول نبود که زحمتکشان ما بپا خاسته بودند در سال ۱۳۵۰مگر کارگران چیت سازی جهان تظاهرات نکردند و ۲۰ نفر کارگر جان خود را از دست ندادند؟ مگر دو سال قبل همین اعتصابات در کارخانه ی قرقره سازی و کفش ملی شکل نگرفت؟ مگر کارگران ما در همین سالها به زندان نرفتند؟ مگر حسن نوروزی و جلیل انفرادی که کارگر بودند، جان خود را در زیر شکنجه رژیم از دست ندادند؟

در این حماسه ی مقاومت علیه رژیم نقش زنان کمتر از مردان نبود که امروز ما بخواهیم نقش زنان را جداگانه در انقلاب مطرح بکنیم. در این حماسه مقاومت علیه رژیم نقش زنان کمتر از مردان نبود که امروز ما بخواهیم نقش زنان را جداگانه در انقلاب مطرح بکنیم. زنان مجاهد، زنان فدایی که با پایداری خودشان در زندانها ترس را از دل من و شما ربودند، کم نبودند. زنانی مثل محبوبه متحدین، نسرین رضایی، رقیه دانشگری، فاطمه سعیدی، فاطمه امینی و صدها زن دیگر بما نشان دادند که در استقامت جسم و روح از هیچ مردی کمتر ندارند. وقتی که اشرف دهقان را شکنجه می دادند او به یک چیز فکر می کرد که عین جمله خودش را برای شما می خوانم: » مزدورانند که فکر می کنند زنان ضعیف هستند آن کسی که علیه ظلم و ستم بر می خیزد قوی است.»

من برای دنیایی مبارزه می کنم ، برای دنیایی مقاومت می کنم ، برای جامعه ای مبارزه می کنم که در آن همه انسانها چه زن و چه مرد یکسان از مزایای زندگی استفاده می کنند. در سایر نقاط جهان نیز هرجا انقلابی بوده زنان دست بدست مردان و دوش بدوش آنان با ظلم و ستم جنگیده اند. در دوران جنگ الجزایر زنان برای اینکه بتوانند به مجاهدان بپیوندند حجاب خودشان را آتش زدند تا اسلحه بدست بگیرند و دوش بدوش مردان بجنگند.

ولی دوستان این مسئله درباره همه زنان صدق نمی کند. درست است که در جمعه خونین تعداد شهیدان زن کمتر از مردان نبود ولی امروز هنوز زنان ما بیداری و هشیاری مردان را پیدا نکرده اند. بحثی را که قصد مطرح کردن آنرا دارم در واقع هشداری است به خودمان به این صورت که چه کار بکنیم تا عقب ماندگی خودمان را جبران کنیم. عقب ماندگی ئی که ناشی از ستمی است که در طی قرون متمادی به ما روا داشته اند. وقتی که در جهان برده نبوده، ما برده بودیم. شاید از این نظر بتوان ما را با طبقه زحمتکش مقایسه کرد. ما زنان مانند طبقه زحمتکش بهره ده بوده ایم و این واقعیتی است. ما زنان همانند بردگان موجوداتی از خود بیگانه و بی اختیار بوده ایم.

در دولتهای جبار و ستمگر قرار گذاشته اند که ما جنس لطیف باشیم، ضعیف باشیم، قهرمان باشیم، مطیع باشیم که اگر همه این خلقیات را خلاصه کنیم مفهوم آن برده ای می شود که بردگی خودش را پذیرفته است. دولت ها دوست داشتند اطاعت خصلت ذاتی ما باشد تا اگر پسران ما، شوهران ما قصد طغیان داشتند جلوی آنها بایستیم و مانع شویم. هیئت حاکمه به فرمانبرداری ما احتیاج دارد تا به وسیله حمایت از زن خانواده ها را زیر نظر بگیرد و از افراد خانواده موجوداتی بسازد که حافظ نظام حاکم باشند. خاموشی زن برای هیئت حاکمه لازم و ضروری است. به کتابهای درسی دوران پهلوی نگاه کنید و کتابهای ابتدایی را در نظر بگیرید. در این کتابها دو قهرمان وجود دارد.

سادات و احمد. از همان صفحه اول سادات کفش لاستیکی ملی بپا کرده و با اطاعت در حال آویزان کردن رخت های شسته به چوب رختی است. صفحه مقابلش احمد سوار بر اسب دیده می شود داسی که در دست دارد که انگار با ظلم مبارزه می کند و سادات در صفحه مقابلش تنها حرفی که می زند می گوید: آن مرد اسب دارد! درست مثل حالتی که می گوید آن مرد اسب ندارد… به صفحات بعدی نگاه کنید. باز احمد است که بادکنکش را هوا کرده و بچه های همسایه را به اتحاد و اتفاق دعوت می کند و زن است که سبدی بدست گرفته هی به بازار می رود خرید می کند برمی گردد، می پزد…

دوستان! این نقش زن در جامعه مصرفی است. زن مصرف کننده و کالاهای تولیدی سرمایه داری لازم و ملزوم یکدیگرند که سرمایه دار تولید کند و زن مصرف کننده این کالاها باشد. متاسفانه ما را آلت دست قرار داده اند و ما آلت دست شده ایم اگر ما نمی خریدیم اگر ما خریدار ساخته های کالاهای مصرفی نبودیم اگر این تصویر را از ما نساخته بودند امروز ما می توانستیم در اعتصاب کارگران سهم عمده ای داشته باشیم و با عدم مصرف و تحریم کالاهای مصرفی به رشد سرمایه داری کمک نکنیم. هیئت حاکمه در تمام جوامع سرمایه داری سعی می کند از زنها یک توده ی یک شکل یک انبود کمرنگ درست کند.

اما معیارهای جامعه مصرف کننده با روحیه زن روستایی و زن کارگر جور در نمی آید. زن روستایی و زن کارگر در نظام غاصب فقط به درد فولکلورو افسانه و فیلمهای وزارت فرهنگ می خورد، چرا که زن کارگر زن روستایی آنقدر رفاه ندارد که هر روز یخچال عوض کند و کولر بخرد و این واقعیت است. بخاطر این تبلیغات و بخاطر اینکه زنان گروههای یک شکل ساخته اند در یک نظام فاشیستی و استبدادی که مردم هویت ندارند زنان پیشگامان ارتجاعند و هربار که دولت های مقتدر می خواسته اند قدرت خودشان را مستحکمتر کنند از طبقات زنان شهری استفاده کرده اند. از همین زنان یک شکل که همه یک شکل دامنهایشان بالا می رفت و یک شکل پاییت می آمد. همین دولت ها در این زنان یکنوع عاطفه مادری و یک احساسات عجیب و غریب مادری پرورش دادند و بنام آنها حرف زدند که بهیچوجه واقعیت ندارد. دوستان بچه همانقدر برای پدر عزیز است که برای مادر و نقش مادر در تربیت فرزند مهمتر از نقش پدر نیست. جامعه است که ما را تربیت می کند، پرورش میدهد حالا نگاه کنید که از این عواطف ساختگی چه استفاده ها می کنند.

روز مادر را اولین بار هیتلر و موسولینی بنا نهادند، برای خاطر اینکه نفاق افکنی کنند و نگذارند زنان دوشادوش مردان مبارزه کنند موسولینی به مادرانی که کودکان زیاد بدنیا آورده بودند مدال طلا داد. همانطور که فرح مادر نمونه درست کرد و در حالیکه دور دیوار با شعار فرزند کمتر و زندگی بهتر پر شده بود فرح به مادری که هشت تا بچه داشت جایزه می داد! من اینجا یکی از نطق های موسولینی را خطاب به زنان می خوانم و بعد آنرا مقایسه می کنم با حرف های شاه، فرح، آموزگار در این باره:

موسولینی در یکی از نطق هایش خطاب به زنان گفته است:

«دوستان عزیز می خواهم امشب از فاشیسم بگویم. موسولینی و فاشیسم یکی است. من نمی توانم فاشیسم را رها کنم، مثل شما مادران خودم بدنیایش آوردم. بزرگش کردم به آن نیرو بخشیدم تربیتش کردم. شما هم مادران، بخشی از سربازان فاشیست هستید. شما هم آنها را بدنیا آورده اید تربیت کرده اید. این سربازان فرزندان شمایند. فاشیسم فرزند شماست. «

در ایران هم آموزگار در یکی از نطق هایش گفته است:

«سازمان زنان دست راست دولت است» و شاه هم در سخنانش خطاب بزنان گفته است که «همراه با مشارکت زنان است که به تمدن بزرگ خواهیم رسید» همچنین شاه به دولت آموزگار دستور داد که دفاع غیرنظامی را از زن و خانواده شروع کند. هدف از تاسیس سازمان زنان هم در ایران این بوده که از نیروی زنان بی تشکل در جهت تثبیت نظام جبار استفاده شود. بهمین علت هرگاه اجتماعاتی تشکیل می شد ما را علیه مردان پیشرو بسیج میکردند و بجای اینکه علیه استعمار که مرد و زن هر دو را در بند کشیده قیام کنیم اختلافات میان مرد و زن را مطرح می کردیم که هنوز هم مطرح می کنیم.

دوستان! هنوز مبارزه پایان نگرفته هنوز عناصر ناآگاه قادرند انقلاب ما را منحرف سازند. خواهران! زنانی که در جمعه خونین زنان در صف مقدم شهید شدند به ما آموختند که آزادی زنان جدا از آزادی مردان نیست و مبارزه ما مبارزه ایست طبقاتی علیه طبقه حاکم همراه با رفقای مردمان. روزیکه انقلاب واقعی به ثمر برسد ما هم آزاد خواهیم شد. هیچکس به تنهایی به آزادی نمی رسد. انسانها با هم آزاد می شوند.

توضیحات خانم هما ناطق در مورد روزهای انقلاب

خانم هما ناطق استاد و پژوهشگر برجسته ایرانی در ششم اسفند ماه ١٣٨١ در مطلبی که در کیهان لندن هفتم اسفند ماه همان سال به چاپ رسید در مورد روشنفکرانی که هنوز از انقلاب و شرکت خود در آن دفاع می کنند نوشت:

» روشنفکرانی که پس از ٢٣ سال، هنوز برای آن انقلاب «شکوهمند» آن راهپیمایی ها و آن عربده کشی ها سینه می زنند و خوش اند به اینکه، تاجداران را برافکندیم و دستاربندان را بر جایشان نشاندیم. چه خوش گفت شادروان غلامحسین صادقی که از برکت آن انقلاب «عقل مردم مدور و ایران برکه ای گشت و کرم پرور شد». وی آنگاه از خود برای شرکت در انقلاب ۵٧ انتقاد کرده و چنین می نویسد:

» پرونده بنده چه بسا نابخشودنی تر از دیگران باشد. چرا که در انقلاب، هم مدرس بودم و هم محقق! بدا که شور چنان ورم داشت که اندوخته ها و دانسته ها را به زباله دانی ریختم و در هماهنگی با جهل جماعت به خیابان ها سرازیر شدم. ادیبانه تر بگویم: گه زدم. و به قول صادق هدایت اکنون آن گه را «قاشق قاشق» می خورم و پشیمان از خیانت به ایران، گوشه ای خزیده ام تا چه پیش آید.» وی افزود » قرنها پیش از این «طالب آملی» گفته بود: پای ما کج، راهبر کج، قصد کج، گفتار کج»

توطئه های ضدانقلاب را خنثی کنیم

جواد مجابی شاعر و داستان نویس و یکی از بزرگترین طنزنویسان فارسی زبان در مقاله خود در روزنامه اطلاعات، نسبت به بازگشت ضدانقلاب هشدار داد. وی در این مقاله که با عنوان » توطئه های ضدانقلاب را خنثی کنیم» به چاپ رسید، انقلاب را چنین توصیف کرد: » سراسر خاک وطن اسیر ما، روستاها و شهرهای ایران از خون گلگون کفنان سیراب شده، این پیکار در تمام جبهه ها درگیر شد، کارگر، دانشجو، روحانی، دهقان، نظامی، استاد، دانش آموز، بازاری صف در صف و دوشادوش جنگیدند، هر صف از شهیدان که بر خاک وطن افتادند، همسنگران خشمگین تر پرچم انقلاب را در مشت خود فشردند تا نام ایران را در سراسر گیتی، با حماسه و خون و شرف و آزادی قرین شد.»

وی افزود: » بانگ الله اکبر، شعاری هزار ساله نمادی از نفی جباریت خداوندگاران زر و زور، پرچم انقلاب های خونین تاریخ ایران علیه خلفای قهار و سلاطین جبار در فضای وطن طنین افکن شد و در غریو آن هیات پوشالی نظامی کهن فروریخت و نوید پدید آوردن نظمی نو در ندای تندرآسای خلق زحمتکش شنیده شد. در یورش سراسری خلق، استبداد به کنج دیوار استعمار پناه برده است. این سرآغاز پیروزی است، اما چه باید کرد تا در مسیر پیروزی خونین خود به پایان شکوهمند و بی گزندش برسیم؟»

جواد مجابی در مورد نقش رهبری انقلاب ایران گفت: » باید گفت که هشیاری ملت و تجارب انقلابی اقشار و طبقات درگیر مبارزه، این نوید را می دهد که پس از این، جامعه انقلابی هیچ نوع کجتائی و لغزش را تحمل نخواهد کرد. خاصه که ملت ایران این بخت را دارد که از رهنمودهای داهیانه رهبر کبیر انقلاب امام خمینی چه در دوران فروپوشی رژیم سابق و چه در دوران سازندگی جامعه نوین ایران بهره یابد. جامعه روحانیت همواره به عنوان یک مرجع عالی و ناظر سیاستمداران و گروه های ملی را ارشاد کرده و نوسانات ناآگاه جامعه هیجان زده انقلابی را تصحیح خواهد کرد.»

وی نسبت به قدرت جوئی واماندگان رژیم سابق هشدار داد: » رژیم به یاری پاچه ورمالیده های سیاسی که همه نام و نشان آنها را می دانند، جمجمه کودکان را در بیمارستانها به تخماق کوفت، در مسجدها لباس بر تن زنان درید، مردمان را در سینما سوزاند و ویران کرد، بچه های مدرسه را زیر تانک گرفت، میلیاردها پول مردم فقیر را دزدید و هر وجب از خاک شهرها و دهات را با اشک مادران، خون پدران و فرزندان نمناک و خونین کرد. ملت اجازه نمی دهد که اینهمه هستی و مال خون و شرف امت هدر شود و میراث اشک و خون خلق که آزادی و دموکراسی است، عرصه ای برای جاه طلبی ها و قدرت جوئی های واماندگان رژیم سابق شود. برخلاف آنچه شایع است نبرد فردای انقلاب که از هم اکنون طلیعه آن پیداست مبارزه بین مذهبی ها و غیرمذهبی ها( لائیک) بر سر تصاحب قدرت نخواهد بود، بلکه نبرد واقعی بین جناح های مبارز و ترقیخواه با گروههای مرتجع و ضد خلقی خواهد بود.»

هموطن، کدام بی طرفی؟

روزنامه اطلاعات در صفحه مقالات خود مقاله ای از آقای محمد حیدری به چاپ رساند. در این مقاله آمده است: » یک هموطن من در ستون گفتگوهای تلفنی روزنامه اطلاعات ـ یکشنبه ١۵ بهمن ـ مطالبی را عنوان کرد که شگفتی آور است. هموطن من و شما گفته بود:

«آقا، بنویسید گروهی که خود را جوانان اسلامی معرفی می کنند، با ریختن شبنامه در منازل و تهدید، از مردم می خواهند در تظاهرات به نفع آیت الله خمینی شرکت کنند. اگر بنا باشد حالا هم زیر یوغ دیکتاتوری باشیم صد رحمت به دیکتاتوری سابق، چرا که اقلا به کسانی که بی طرف بودند کاری نداشت.»

از این هموطن و هموطن هایی که هنوز سنخ فکر او را دارند، می پرسم کدام بی طرف از آزار و نهب و غارت آن دیکتاتوری که شما افسوسش را می خورید، مصون بود؟هموطن، وقتی آن دیکتاتوری در مملکتی که چهارمین تولید کننده نفت جهان است، بهای بنزین را بالا برد تو مصون بودی؟ وقتی قیمت ارزاق را بالا می برد تو به عنوان یک بی طرف در امان بودی؟ آیا این دیکتاتوری جهنمی زمانی که قیمت آب، برق، ودیعه تلفن را چند برابر افزایش داد، تو را مستثنی کرد؟ تو به عنوان یک بی طرف لطمه سیاست جابرانه مسکن دیکتاتوری را تحمل نکردی؟ اعوان و انصار این دیکتاتوری یرای تو قیمت زمین و مسکن را تصاعدی بالا نبردند؟ مجبورت نکردند سالها خانه به دوشی کنی و وقتی هم پس اندازی فراهم کردی مجبور نشدی برای خرید یک آلونک ربح تومانی بدهی؟

هموطن بی طرف! صابون این دیکتاتوری به جامه تو نخورد؟ اگر سر و کارت به عدلیه و نظمیه افتاد قوانین و قلدرهای این دیکتاتور، پوست از کله ات نکندند؟ مالیات تصاعدی ندادی؟ آب و برقت را با قلدری قطع نکردند؟ مجبورت نکردند کتاب هایی را به عنوان کتاب درسی به مغز فرزندت فرو کنی که مشحون از مطالب ضد مردمی و ضد ملی بود؟ پسر تو از رفتن به ظفار و جنگیدن به خاطر حفظ منافع استعماری غرب معاف شد؟ تو را از عوارضی که در آمدن کشور ما به عنوان یک پایگاه نظامی آمریکا در پی دارد مصون کرده اند؟ و مثلا برایت یک پناهگاه اختصاصی ساخته اند؟ آخر هموطن، میهن ما را چنان غرق در پیمان ها و تعهدات نظامی کرده اند که در جریان یک جنگ جهانی احتمالی، ما یکی از اولین هدف ها هستیم.

نه هموطن! دیکتاتوری متکی به استعمار جهانی بی طرف و با طرف نمی شناسد. کما اینکه روز هفده شهریور، در آن جمعه خونین، گلوله های دیکتاتوری بانویی جوان را که جنینی در رحم داشت نیز به خاک و خون کشید، او زمانی به خون در غلتید که سرگرم گستردن لباس های شسته بر بند بود. او هم یک بی طرف بود. دیکتاتوری اگر بتواند میلیون ها نفر را می کشد تا بر مسند دیکتاتوری باقی بماند و اگر می بینی میلیون ها هموطن تو هنوز شهید نشده اند، بخاطر شفقت دیکتاتوری نیست. بخاطر عدم توانایی اوست.

هموطن! از فحوای کلامت می شد فهمید بیم آن داری این دیکتاتوری برود و یک دیکتاتوری دیگر بیاید. اما من به شما قول می دهم اگر نهضت به همین روال پیش رود ـ که انشاءالله پیش می رود ـ هیچ نوع دیکتاتوری در این مملکت جایی نیست. دیکتاتوری می خواهد همه به هم سوء ظن داشته باشند. من از تو بترسم، تو از نظامی بترسی، نظامی گمان کند که اگر دوردست بیفتد خانه را بر سر زن و فرزندش خراب می کنی. مذهبی گمان برد چپ گرا یا حتی صاحبان عقاید لیبرال مخالفش هستند، و چپ گرا و لیبرال مذهبیون را سد راه خود بدانند. برای ایجاد این سوء ظن و هراس، دیکتاتوری هر چه بتواند می کند تا در دل من و تو واهمه بر انگیزد.

اما هموطن! من از تو گلایه دارم که یک نامه تهدید آمیز را دیدی، اما هزاران حرکت فداکارانه جوانان و نوجوانان را ندیده گرفتی. آنها را در روزهای آشوب و خون ندیدی که چگونه با دست خالی به مصاف دشمن رفتند، فریاد زدند، عمال حکومت را در کوچه و پس کوچه ها آنقدر دنبال خود دواندند تا از نفس بیفتد. و ظهر در یک آتش بس کوتاه مدت نصف نان سنگک یا تافتون را خریدند و با غرور به دندان کشیدند و باز جنگ و گریزشان را از سر گرفتند.

و می دانی اینها چه کسانی هستند؟ عده ای از اینها همان جوانان و نوجوانانی هستند که دیکتاتوری تا همین یک سال پیش در فساد و تباهی غرق شان کرده بود. یا در سالن سینماهای نشان دهنده فیلم های سکسی و خشونت بار ولو بودند. یا در چمن ها و خرابه ها حشیش و تریاک و هرویین دود می کردند. یا در کافه و دانسینگ ها وقت هدر می دادند. یا در حاشیه خیابان یا خم کوچه مزاحم زن و دختر مردم می شدند. و یا دست کم ساعت ها با توپ گرد وقت می گذراندند. اما انقلاب از آنان اکنون انسان های پویا، آزاد اندیش و سازنده ساخته است.

هموطن! انقلاب را دست کم نگیر. جوانان را دست کم نگیر. و بکوش تو هم نهضت مردم ایران را آنچنان که هست بشناسی.

منبع: سرزمین من

یادداشت های دکتر سعید بشیرتاش

◄ روزشمار دولت بختیار – شنبه بیست و یکم بهمن ماه ۱۳۵۷

◄ روزشمار دولت بختیار – پنج شنبه نوزدهم بهمن ١٣۵٧

_______________________________________________________________

مقالات منتشر شده الزاما نقطه نظر، بيانگر سياست و اهداف نشریۀ اینترنتی نهضت مقاومت ملی ایران نميباشند.

حق ويرايش اخبار و مقالات ارسالی برای هیئت تحریریۀ نشریه محفوظ است.

صفحه نخست ◄